هیچ خبری نیست، اما می‌خواهی تصمیم بگیری، و مبهوتی!

کلمهء رمز: الم (بخوانید الف، لام، میم)، ...

گفته بودم که به‌تان در این چند روزه خبری می‌دهم. خبری از خودم، خدا، مادر و از مقولاتی مثل امانت، رفاقت، اتفاق، رفتن، نوشتن و ...

خبری که به تصمیمی کاملاً عینی مرتبط است و به طور جدی دارم درباره‌اش تأمل می‌کنم. تصمیمی که حتی اندیشیدن به آن زمانی برای‌ام اصلاً معنی نداشته، چه برسد به این که حالا در آستانه‌اش ایستاده باشم. بماند که این تصمیم برای چیست، اما هر چه هست مرا به برزخی انداخته که آسوده نیستم. نترسیده‌ام، اما نگران‌ام! نه به خاطر دل‌بسته‌گی‌هایم که دارم دل از همه‌شان می‌کنم، بلکه به خاطر آنی که به‌ام دل‌بسته است. و دل بستن‌اش را نمی‌شود کاری کرد، که غریزی‌ست!

به‌تر است دیگر در این باره چیزی نگویم و در سکوت بیندیشم. فقط بیندیشم تا وقتی که تصمیم‌ام را بگیرم و آن وقت خبردارتان کنم. صبر کنید، هنوز خبری نیست!

حاشیهء اول:

دوست‌ام چند شب قبل می‌گفت که اگر بفهمم پنج سال دیگر خواهم مرد، در آن فاصله چه می‌کنم. جوابی که دادم با این فرض بود که زمان قطعی مرگ‌ام اگر آن موقع باشد، همان پنج سال دیگر، کاری نخواهم توانست انجام بدهم چرا که افسرده می‌‌شوم. آخر من آدم برنامه‌ریزی کردن برای چنین فاصلهء زمانی‌ای آن هم در حضور یک حس مزاحم آزاردهنده نیستم. و ادامه دادم که البته من آدم زیستن در لحظه‌ام. به شعفی در یک آن حاضرم جان بسپرم از سر رضایت مطلق! و حالا می‌گویم بی آن که برای‌ام وقت تعیین کنند، اگر به این باور برسم که تمام شده‌ام و دیگر هیچ چیزی مشعوف‌ام نمی‌کند و فرصت در شعف مردن را از کف داده‌ام، هیچ ابایی ندارم از دست کشیدن، توقف و بیرون رفتن از گود. آماده‌ام تا پیش‌قدم شوم، به بهای هر اتهامی که بخورم!

حاشیهء دوم:

امشب خیلی به یاد پدرم افتادم و دل‌‌تنگ شدم. امشب آن چنان مبهوت شدم از ...، که به قطع و بی‌تردید گفتم نسبت به مردانه‌گی‌ای که می‌بینم هیچ تعصبی ندارم و حتی شرم‌سار هستم. امشب باز هم به «شب‌های روشن» فکر کردم. بگذارید تکه‌ای از آن را برای‌تان نقل کنم:

-          شده تا حالا به کسی برخورد کنین که به دل‌تون بشینه؟

-          آره، ولی به دل‌شون ننشستم.

-          یعنی چی؟

-          یعنی قبلاً یه نفر به دل‌شون نشسته بوده ...

بگذریم!

دربارهء این داستان این‌جا حرف‌هایی برای شنیدن هست. نمی‌دانم چرا، اما دوست دارم آیدا هم در این باره کمی بیش‌تر بنویسد، بیش‌تر از نظراتی که بر نوشتهء دیگران ثبت کرده.

حاشیهء آخر:

-          فروغ تازه شد!

-          دی‌شب فیلم غریبی دیدم. با آن که از فیلم‌های بزن ‌بزن چندان خوش‌ام نمی‌آید، اما «بیل را بکش (Kill Bill)» چیز دیگری‌ست. بی حرف کم و بیش!

-          باز هم به یاد «باش‌گاه مشت‌زنی» افتادم، به خاطر همان بهتی که از دیدن‌اش به آدم دست می‌دهد.

کاش ...